Een mooi contact had ik met mevr. K.
Ze was erg beperkt door haar dementie. Praten ging moeizaam. Ze leek zich erg te realiseren dat de dingen in haar hoofd niet meer klopten en ze leed er zwaar onder. Een intelligente, ontwikkelde vrouw, dat was nog steeds herkenbaar. Maar ze was “op” en ze wilde niet meer. Niet op deze manier.
Haar leven was mooi geweest. Van muziek en dans had ze haar werk kunnen maken. Ook als schrijfster had ze haar sporen verdiend. Eerst van kinderboeken, later van historische romans, vooral over haar stad Den Bosch.
Ik had de eer met deze lieve vrouw 2 uurtjes per week te mogen doorbrengen. En dat deed ik, tot ons beider genoegen, door haar voor te lezen uit haar eigen werk.
4 boeken heb ik haar voorgelezen. “Wat mooi” zei ze, wat ik volmondig beaamde en haar zei; “Dat hebt ú geschreven!”
Dan keek ze me verwonderd aan en zei trots: “Da’s waar ook! Dat heb ik toch goed gedaan hè?!”
Een bijzondere vrouw die een diepe indruk op me heeft achtergelaten.
Reactie plaatsen
Reacties
wat mooi geschreven, als dierbare dicht bij iemand zie je vaak alleen het negatieve , de achteruitgang , het niet meer kunnen van wat zij eens kon. het super voorbeeld wat die persoon eens was in je leven is weg. we moeten het juist anders bekijken, de momenten die waarvan die persoon nog kan genieten, de fijne herinneringen die plots boven komen, de glimlacht die een kleinkind veroorzaakt dat zijn dan net even de momenten waarbij ze hun eigen depressiviteit opzij zetten en even hun levenslust hervatten. dat zijn DE MOMENTEN. vaker bij stil staan dus, hoe mooi.